– No tak, bywa. Ale co z…? – Jakoś damy radę – uciął Łukasz, wchodząc koledze w słowo. Nie lubił o tym mówić, ale odpowiedział zgodnie z prawdą. W końcu musieli dać radę. ON musiał dać radę. – I nie wracajmy do tego tematu – zaznaczył. – Najpierw sam muszę to sobie poukładać. – Spoko, stary! Tego kwiatu jest pół światu, cytując klasyka – skwitował Radek, podnosząc swój kufel do ust. * Klara spojrzała przez okno pokoju lekarskiego, obserwując nocne miasto. W widoku przebijających się przez mrok świateł było coś magicznego, uspokajającego i jednocześnie tajemniczego. Dyżur był wyjątkowo spokojny – dla niej wręcz nudny, bo jako młoda, ambitna lekarka nie znosiła bezczynności. Można powiedzieć, że w pewnym sensie szukała wrażeń, o ile w ogóle można użyć takiego sformułowania w odniesieniu do lekarskiej rzeczywistości, więc lenistwo podczas dyżuru nie było spełnieniem jej marzeń. Klara po prostu żyła medycyną, pracą i adrenaliną z nią związaną, lubiła wyzwania, lubiła się wykazywać i być potrzebną. Dzisiaj nie miała ku temu okazji – a po tak burzliwym weekendzie byłoby to dla niej wybawieniem. Miała stanowczo za dużo czasu na myślenie – zarówno o swoim życiu w sensie całościowym, jak i o tym, co wydarzyło się w tak niedalekiej przeszłości. A to ją dobijało – nie dlatego, że żałowała, ale właśnie, paradoksalnie, dlatego, że nie żałowała. Gdyby mogła cofnąć czas, zapewne zrobiłaby to samo. Z jednej strony trochę ją to przerażało – to, że wszystko wydarzyło się tak gwałtownie, że tak łatwo i szybko doszło między nią a Łukaszem do zbliżenia i że skończyło się w taki, a nie inny sposób – a z drugiej – chwytała się wspomnień z tej nocy jak tonący brzytwy. Było naprawdę wspaniale, mimo że znieczulenie, którym było spotkanie z Łukaszem i namiętny seks, dawno przestało działać. Bolało przez cały czas, tyle tylko, że przez ten krótki czas tego bólu nie odczuwała. Mogła nawet zapomnieć, że istnieje i kiedykolwiek istniał. – Hej – przywitał się Kamil, wchodząc do pokoju lekarskiego. – Gdzie są wszyscy? – Wysocki operuje. – Operuje? Co się stało? – zapytał zaciekawiony, siadając na kanapie. – Tej pacjentce spod trójki się pogorszyło, miała być operowana jutro, ale dolegliwości się nasiliły, zaczęła gorączkować i Wysocki zdecydował się wziąć ją na stół. – I nie wziął na asystę swojej ulubionej rezydentki? – Swojego ulubionego rezydenta, panie Kamilu, też nie – odparła Klara nieco sarkastycznie, siadając obok niego. – A tak na poważnie to wziął Aśkę. – Stażystkę? Po co? – Podobno ma chrapkę na miejsce specjalizacyjne u nas. I chciał ją przetestować. A nam nie pozostało nic innego, jak obijanie się w pokoju lekarskim – westchnęła lekko, szczerze nienawidząc takiej nudy. – O, ewentualnie możesz pomóc mi uzupełnić dokumentację. Tak, to będzie dobry pomysł. – Wskazała wzrokiem na stertę papierów leżącą na biurku. – Pasjonujące – skwitował, patrząc na nią z ukosa. – Nie ogarniam. Stażystka operuje, a my pierdzimy w stołek i uzupełniamy jakieś pieprzone papiery. Ja na stażu nie miałem takich forów. – Widocznie nie zasłużyłeś. – Albo nie jestem młodą, długonogą brunetką – oburzył się Kamil. – Wy zawsze macie lepiej. Tobie Wysocki też na więcej pozwala. – A może po prostu jestem dobra. Nie pomyślałeś o tym? – zapytała kąśliwie, podchodząc do biurka. – Chodź, i tak się nie wywiniemy od tej papierkowej roboty, a im szybciej zaczniemy, tym szybciej skończymy. – Podzieliła dokumenty na dwie części i jedną z nich wręczyła Kamilowi, który niechętnie podszedł do niej i usiadł przy biurku. – No nie wiem, czy wkrótce nie spadniesz z tego swojego pierwszego miejsca – zagadnął, nie odrywając wzroku od dokumentacji medycznej. – A ty znowu o tym samym. – Klara bezsilnie przewróciła oczami, wyczuwając w jego głosie ironię. – Dlaczego? – zapytała niechętnie, czując, że za stwierdzeniem Kamila faktycznie kryje się jakiś powód i wiedząc, że nie wyjawi jej go, jeśli ta nie okaże zainteresowania. – Nie słyszałaś, że od środy jest nas więcej? – No, przyjęli nowego lekarza. – Kamil spojrzał na nią wzrokiem pt. zadajesz głupie pytania. – Dobra, racja. Logiczne – przyznała Klara. – Ale co, teraz? Tak nagle? – Tak. Niedawno się tu przeprowadził i właśnie w naszym szpitalu będzie kończyć specjalizację. Podobno jest niezły – relacjonował Kamil. – A skąd ty to wszystko wiesz? – W głowie Klary zaświtała pewna myśl, która nie do końca jej się spodobała. Wolała ją jednak zignorować, bo taki zbieg okoliczności byłby tak pechowy, że wręcz nieprawdopodobny. – Mówili o tym… Widzisz, jeden wolny weekend i już nie wiesz, co się dzieje na oddziale. – Fakt! To znak, że nie powinnam takowych miewać! – Pracoholiczka… – prychnął Kamil. – No już bez przesady. Ale sam widzisz, skoro takie newsy przechodzą mi koło nosa, to faktycznie chyba nie powinnam marnować czasu w domu – stwierdziła pół-żartem, pół-serio. Kamil był jej dobrym kolegą, jeszcze z czasów studenckim, toteż takie wzajemne przekomarzanie się i żartobliwie docinki były na porządku dziennym i stawały się fajnym sposobem na umilenie sobie pracy. Szczególnie tak nudnej, jak uzupełnianie dokumentacji. I pewnie trwałyby nadal, gdyby nie to, że ich rozmowę przerwał dzwonek telefonu. – Jasne, już idziemy – powiedziała Klara, wysłuchawszy swojego rozmówcy, po czym odłożyła słuchawkę. – Zbieraj się, mamy robotę – zwróciła się do Kamila, który spojrzał na nią pytająco. – Przywieźli jakiegoś chłopaka z wypadku. No, chodź! – dodała ponaglającym tonem i wyszła z pomieszczenia. – Dacie sobie radę? – zapytał lekarz z pogotowia po tym, jak przekazał im wszystkie informacje odnośnie stanu potrąconego przez samochód pacjenta. Spojrzał przenikliwie na dwójkę młodych lekarzy, zapewne nie do końca wierząc w ich umiejętności. – Damy – odparła Klara bez zastanowienia, przystępując do badania pacjenta. Trochę się bała – musiała to przyznać, jednak jedynie przed samą sobą, w końcu publicznie pokazać tego nie mogła, stanowczo nie byłoby to w jej stylu. No i jednak, z drugiej strony, wierzyła w siebie i w swoje umiejętności. Ten pacjent był wyzwaniem – i właśnie takie wyzwania były dla niej motorem napędowym i kwintesencją tego, co robiła. Ta wiara i chęć sprostaniu temu wyzwaniu, nagięcia granic własnych możliwości były zdecydowanie silniejsze od strachu. A poza tym – nie było innego wyjścia. Na placu boju pozostali tylko oni – Klara i Kamil – oboje młodzi i oboje niedoświadczeni. – Brzuch tkliwy, z obroną mięśniową. USG na cito! – poleciła. – Cholera, chyba trzeba będzie operować. Jak klatka? – zapytała Kamila, który osłuchiwał pacjenta stetoskopem. – Nie słyszę lewego płuca. Jeszcze RTG klatki piersiowej w takim razie. – Trzeba będzie to zdrenować – stwierdziła. – Dobra, ty czy ja? – Tak. A ty nie? Dobra, nieważne. Ja to zrobię – zdecydowała. – Idę się przygotować, a ty w tym czasie zleć resztę badań. – Zaczekaj – powiedział Kamil, zatrzymując ją w drzwiach. – Jesteś pewna? – Kamil, ruchy! Czas ucieka – zbeształa swojego kolegę i wyszła. – Dren poproszę… Ok, jest – powiedziała Klara, kończąc zabieg, w zasadzie do samej siebie, być utwierdzić się w przekonaniu, że się udało. – Rozpręża się, jest dobrze – odetchnęła z ulgą. I dumą. Była dumna. Dumna, ale jednocześnie wciąż w gotowości. Nie mogła odpuścić, bo drenaż opłucnej to jeszcze nie wszystko. W zasadzie to dopiero pierwszy etap, resztę – być może i trudniejszą – wciąż miała przed nią. Była to pierwsza taka sytuacja w jej karierze, kiedy o wszystkim musiała decydować sama, bez wsparcia kogoś starszego i bardziej doświadczonego, więc nie mogła tak całkiem porzucić targających nią emocji. Umiała je poskromić, trzymała na wodzy i zachowywała profesjonalizm, skupiając się na tym, co ma robić, by pomóc temu pacjentowi, ale nie mogła wyprzeć się tego, że najzwyczajniej w świecie przez cały ten czas towarzyszył jej strach. Był gdzieś z tyłu, nie wybijał się na pierwszy plan, ale był, połączony również z jakąś nutką ekscytacji – w końcu, jakby nie patrzeć, właśnie miała okazję się wykazać. – Dobra jesteś – skwitował Kamil. – Daruj sobie. Bierzemy go na USG. – Jest krew – stwierdziła Klara, wpatrując się w ekran USG. – Wysocki jeszcze operuje? – Chyba tak – Cholera… Nie wygląda to dobrze. – To co masz zamiar zrobić? – Proszę wezwać doktora Górskiego – zwróciła się do pielęgniarki, na co ta kiwnęła głową, potwierdzając przyjęcie polecenia, i wyszła. Zostali sami: Klara, Kamil i pacjent, którego życie było w ich rękach. Klara od dawna marzyła o jak największej samodzielności, ale takiego debiutu chyba jednak się nie spodziewała. Patrzyła w ekran, milcząc. Wciąż nie zdążyła odpowiedzieć Kamilowi na jego pytanie, bo po prostu tej odpowiedzi nie znała. Jedynym wyjściem, które przyszło jej do głowy, było wezwanie starszego lekarza.. – Doktor Górski nie odbiera. Doktor Górski nie odbiera, doktor Górski nie odbiera, doktor Górski nie odbiera – te słowa odbijały się w głowie Klary złowieszczym echem. Wysocki operował, do Górskiego, mimo że powinien być pod telefonem, nie można było się do dodzwonić, a Klara poczuła, jakby właśnie straciła grunt pod nogami. Była w rozsypce. Z jednej strony, miała przed sobą ogromną szansę, by się wykazać, by udowodnić sobie i innym, że jest dobra, by poczuć satysfakcję z dobrze wykonanego zadania, z pomocy temu pacjentowi. Ale z drugiej – było to ogromne ryzyko. I nie wiedziała, czy jest na nie gotowa. – Jak to nie odbiera? – Normalnie. Dzwoniłam kilka razy i nic. – Trudno. Proszę dzwonić dalej. A jeśli dalej nie uda się go złapać, to proszę zawołać doktora Wysockiego na drugą salę operacyjną, jak tylko skończy – poleciła. – A ty zawiadom blok i idź się myć. – Co? – Kamil nie do końca zrozumiał nakaz koleżanki. Albo raczej: nie chciał zrozumieć. – No, myj się – odpowiedziała tonem, jakby mówiła o najbardziej naturalnej rzeczy na świecie. – Bierzemy go na stół. – Żartujesz? – Jestem śmiertelnie poważna – odparła, wciąż wpatrując się we wskaźniki obrazujące stan pacjenta. – Przepraszam, pani doktor – wtrąciła pielęgniarka – udało mi się wreszcie dodzwonić. Doktor Górski nie da rady przyjechać, bo właśnie ma operację. – Jak to? – zapytała, zdezorientowana. – To znaczy, on jest właśnie operowany… Atak wyrostka robaczkowego, podobno doszło już do perforacji i od razu trafił na stół. – No proszę, szewc bez butów… – rzuciła Klara i jeszcze raz spojrzała na wyniki pacjenta. – Dobra, nie ma na co czekać, myj się – ponownie zwróciła się do Kamila. – Nie czekamy na Wysockiego? Będzie wściekły, że operujemy sami. Oberwiemy za to. – Zobacz, destabilizuje się. Nie możemy dłużej zwlekać. – Klara, ty wiesz, co robisz?! Przecież… – Wiem – stanowczo weszła mu w słowo. – Nie po to zostałam lekarzem, żeby pozwolić, żeby on mi tu zszedł! – Na stole też może zejść. – Może, owszem. Ale przynajmniej nie będę sobie wyrzucać, że nic nie zrobiłam. – Klara, przecież my nie możemy! Zejdź na ziemię. A co, jeśli coś pójdzie nie tak, pomyślałaś o tym? – A pomyślałeś o tym, co będzie, jeśli okaże się ze zwłoka była za długa i nie uda się go uratować? Weźmiesz za to odpowiedzialność? – Klara spojrzała na kolegę przenikliwie. – Chłopak ma dziewiętnaście lat, całe życie przed nim. Na korytarzu czekają jego rodzice. Co im powiesz? Przepraszam, ale nawet nie postarałem się uratować państwa dziecka, bo w zasięgu nie było żadnego cholernego specjalisty, a ze mnie dupa, a nie lekarz? Czy może: państwa syn nie miał szczęścia, trafiając na takiego tchórza, jak ja? – Klara była wyraźnie zdenerwowana. – Zastanów się, kim w ogóle jesteś: lekarzem czy jakimś cholernym tchórzem, który odpuszcza przy pierwszej trudności i woli patrzeć, jak pacjent się pogarsza i nic z tym nie zrobić z obawy przed reprymendą Wysockiego. – Spojrzała na niego ze złością. – Przecież on nie będzie operował w nieskończoność, dołączy do nas, pomoże nam – powiedziała jakby spokojniej. – Widzimy się na bloku – dodała i nie czekając, aż Kamil cokolwiek jej odpowie, wyszła z pomieszczenia. Była zdenerwowana, ale jednocześnie zdeterminowana. Nie mogła pozwolić na to, by ten pacjent umarł z powodu jej bezczynności. Nie byłaby sobą, gdyby odpuściła. Musiało się udać, musiało. – Przepraszam, pani doktor – zawołał siedzący na jednym z rozstawionych na korytarzu krzeseł mężczyzna w średnim wieku. Klara zatrzymała się kilka metrów przed nim i odwróciła się w jego stronę: – Tak – Co z nim? Wiadomo już coś? – Zarówno mężczyzna, jak i siedząca obok kobieta wstali ze swoich miejsc i podeszli kilka kroków, zmniejszając dystans między nimi a Klarą. – Tak. Będzie operowany – odpowiedziała dosyć obojętnie, starając się porzucić wszystkie emocjonalne aspekty tej operacji. Musiała to zrobić. Musiała pozbawić samą siebie tych emocji, bo jedyne, czego teraz potrzebowała to skupienie, spokój i odrobina wiary w to, że będzie dobrze. – O, Boże. – Kobieta, matka nastolatka, zasłoniła usta dłonią. – Wyjdzie z tego? – Mam nadzieję – odparła Klara, siląc się na nikły uśmiech, który i tak ani trochę nie przypominał naturalnego. Zresztą, dziwne, gdyby był naturalny, skoro sytuacja nie przysparzała ku temu powodów. Klara stała przed naprawdę ciężkim wyzwaniem i mimo że była ambitna, odważna i pewna siebie, nie do końca potrafiła stwierdzić, czy wszystko pójdzie tak, jak powinno. Modliła się w duchu, żeby Wysocki jak najszybciej skończył swoją operację i wspomógł młodych chirurgów. – Okaże się po operacji. A teraz przepraszam, ale muszę iść się przygotować. – Pani? Pani będzie operować naszego syna? – zapytał ojciec, przyglądając się młodej lekarce i chyba nie do końca wierząc w jej kompetencje i w to, że potrafi coś więcej niż tylko założyć gips albo zaszyć niewielką ranę. – Tak – odpowiedziała bez chwili namysłu. – A to jakiś problem? – Chcielibyśmy, żeby naszym synem zajął się ktoś starszy! – dodał nieco podniesionym głosem, najwyraźniej przypominając sobie, że drugi lekarz, którego widział, jak zajmuje się jego synem, również był młody i na horyzoncie faktycznie nie było nikogo starszego. Ta wizja zapewne tylko wzmogła jego zdenerwowanie. ;– Jest jeden starszy lekarz, ale właśnie operuje. Później do nas dołączy. A teraz bardzo mi przykro, ale nie możemy czekać, bo jeśli się nie pospieszymy, to jedynym lekarzem, który będzie mógł zająć się pańskim synem, będzie lekarz medycyny sądowej – powiedziała nieco obcesowo i niegrzecznie, ale w tym momencie dyplomacja i retoryka były ostatnimi rzeczami, o których myślała. * – Cholera, wygląda to gorzej niż myślałam – stwierdziła Klara, już po otwarciu pacjenta. – Dalej masz wątpliwości, czy powinniśmy jeszcze poczekać z tą operacją? Było źle. Ale nie zamierzała się poddać. Zresztą, nie miała już wyboru. Nie mogła teraz zwątpić albo odpuścić. Na to było zdecydowanie za późno. Teraz musiała walczyć. Nie tylko o pacjenta, ale również o siebie, o swoją pozycję i karierę, i dla siebie, by móc przekroczyć granice, sięgnąć po coś, co wydawało się niemożliwe i bez skrępowania spojrzeć w lustro na siebie jako lekarza. Czego jak czego, ale woli walki nie można było jej odmówić. A ona jest bardzo ważna – bo nawet najlepszy nie nic osiągnie, jeśli nie będzie miał dość sił i odwagi by sięgnąć po to, do czego dąży. – Śledzionę trzeba będzie usunąć. Odessij tu – poleciła Kamilowi. – Jeszcze! – ponagliła kolegę. – Kamil, do cholery, skup się! – Pani doktor – wtrąciła się czuwająca nad pacjentem anestezjolog – spokojnie. Kłótnie przy stole operacyjnym nie były wskazane, to fakt, ale Klara nie potrafiła być opanowana tak, jak była podczas zabiegów, które przeprowadzała razem z kimś starszym i bardziej doświadczonym. Sytuacja była napięta. Klara podczas swojej pracy w szpitalu faktycznie zdążyła wykazać się już swoją wiedzą i umiejętnościami, była dobra, to fakt, ale czy na pewno dobrze zmierzyła siły na zamiary? Może jednak źle oceniła stan pacjenta, może jednak można było poczekać, a nie porywać się na samodzielne przeprowadzenie tej operacji? Może coś przeoczyła, nie zrobiła tak, jak trzeba? Zawsze, kiedy cokolwiek podczas zabiegu wykonywała sama, ktoś patrzył na to, co robi, mógł sprawdzić, czy wszystko jest w porządku i zapobiec ewentualnym błędom czy niedopatrzeniom, a teraz? Kto miał ocenić jej pracę? Kamil, tak samo mało doświadczony i bardziej wystraszony niż ona? – Klem naczyniowy poproszę – zwróciła się do instrumentariuszki, odganiając od siebie złe myśli i starając się skupić tylko na tym, co powinna. Czuła, jak po jej czole płyną strużki potu. Starała się. I niby wszystko szło dobrze, nawet zdumiewająco dobrze. Ale co, jeśli faktycznie zawaliła? Taka porażka zawodowa i to jeszcze wynikająca, być może, z przecenienia własnych możliwości, byłaby ogromną rysą na jej postrzeganiu siebie jako lekarza i zapewne sporą kłodą na drodze do dalszej kariery i rozwoju. – =Z wątrobą też nie najlepiej, co? – zauważył Kamil. – No, brawo, Sherlocku. – Klara podniosła na chwilę wzrok. – Założymy szew, oby się udało. – No, oby – powtórzył za nią Wysocki, który właśnie wszedł na salę operacyjną, omiatając młodych lekarzy lodowatym spojrzeniem.

Tego kwiatu to pół światu , a trzy czwarte chuja warte · August 14, 2013 · Warsaw, Poland · August 14, 2013 · Warsaw, Poland ·

Konkurs na zdjecie profilowe zdjecia wysylajcie na malynka@onet.pl. See more of Tego kwiatu to pół światu , a trzy czwarte chuja warte on Facebook Tego kwiatu to pół światu , a trzy czwarte chuja warte. November 3, 2013 · Warsaw, Poland · Wypierdalać z tymi żyrafami . CGOp.

1207fnom7c.pages.dev/130

1207fnom7c.pages.dev/1

1207fnom7c.pages.dev/320

1207fnom7c.pages.dev/17

1207fnom7c.pages.dev/181

1207fnom7c.pages.dev/334

1207fnom7c.pages.dev/188

1207fnom7c.pages.dev/53

1207fnom7c.pages.dev/235

tego kwiatu to pół światu a trzy czwarte